xxx VOODOO RHYTHM RECORDS – THE COME N' GO - RHYTHMN N'BLOOD

THE COME N' GO - RHYTHMN N'BLOOD

VR1218

TRACKLIST

1. baby what's wrong
2. losers ave
3. alan less
4. shave my soul
5. the diep
6. eat shit
7. intro
8. come and go
9. mucho burrito
10. 8 liters of blood
11. rolling bones
12. you don't dig me
THE COME N' GO

"RHYTHMN N'BLOOD"
LP: VR1218 (EAN CODE: 7640111760122)
CD: VRCD18 (EAN CODE: 7640111760368)
ORDER

it's the Rhythm and Blues Explosion !! from 4 Swiss pissed off end time rock'n'roll Teenagers, when I first saw them a view years ago they blow my wig away, absolutely out of control singer who's most time on the floor falls in to the drum kid yells screams and what ever you think he wouldn't do, he does it.. and it's not just a joke he has the fire, the fire of rock'n'roll.. like the rest of of the band they are against everything using to much drugs and are drunken most of the time. the girl Drummer has only one Beat but this is so fucking catchy you go nuts and you will forget Nick Knox like nothing...

For this first record they asked Robert Butler (reverend beat-man, miracle workers) to do it, they went to the Roy and the Devils Motorcycle room and recorded it in one week, it's all very raw no melodies at all just a crazy fucked up mix between the Cramps and the Oblivians BUT ON SPEED... the album starts off with jimmy reeds classic 'baby what's wrong' then 'Loosers Avenue' is totally mono as fuck loud dirty and in your face !! the platter continue like that.. on some songs you here Rob Butler Playing his Slide and Benu on the Harp ..this whole record it's a train to a country you never been before,
this is R&B plaid by teens for a new generation.. !!!!!!

 

Wenn diese „Kids“ aus der Schweiz die Zukunft des Rock'n Roll verkörpern, sodann ist die Welt gerettet!! Unglaublich abgefuckter Blues Punk, ganz im Sinne der unsterblichen OBLIVIANS.. nur mit einem Haufen Speed in der Nase! 3 Jungs und ein Mädel am Schlagzeug, die zumindest den primitivsten Beat aus dem EffEff beherscht. Los geht die Scheibe mit einer Knallerversion des Jimmy Reed Klassikers "baby what's wrong"..und von da an gibt’s ordenlich was auf die Ohren. Ein Monolith des Blues-Punk-o-Ramas! Abgemischt von niemand anderen als Robert Butler (seines Zeichens Mitglied von REV BEAT-MAN und ex-MIRACLE WORKERS) und aufgenommen im sicherlich gemütlichen Heim der ROY AND THE DEVILS MOTORCYCLE! Stücke wie "shave my soul", "muchos burritos" oder "eat shit" sagen da wohl alles..oder? Du wirst die Scheibe lieben! Mono as Fuck!!




REVIEWS:

BLODDY MARRY (ES)
Los que "van y vienen" son un cuarteto originario de una pequeña localidad suiza llamada Biel, que practica un sucio, veloz, grasiento y salvaje Rhythm and Blues perforador de tímpanos; el "Popular Favorites" de los "Oblivians" ejecutado por los New Bomb Turks de "Destroy-Oh-Boy". Los Come"n Go lo forman dos guitarras que chirrían, un cantante que genera aullidos saturantes y una baterista que golpea sincopados ritmos próximos a los Gories y los Cramps. Sin duda, Tim Warren estaría encantado de tenerlos en su Cryptico sello. Grabado en dos semanas por Robert Butler, aka Beat-man, este disco escupe 12 impetuosos y arrebatados "mono" temas, incluyendo la versión del bluesman Jimmy Reed con la que abren el disco, "Baby what's wrong". Un estreno vertiginoso. Un vitamínico batido compuesto de speédicos riffs negroides, alguna harmónica exaltada, locos theremines y mucho, muchísimo entusiasmo juvenil. Han girado por Holanda y Alemania, y en el país de los relojes de cuco tocan por un tubarro. Dicen de ellos que en directo superan a una manifestación de exaltados militantes anti-globalización. A ver, si alguien se aventura a traerlos. Ardientes y fogosos, gritones artistas de la década de los 50 como Jerry McCain o Bunker Hill estarían orgullosos de ellos. Una explosión garage-punk rebosante de "Ritmo y Sangre". Mono as Fuck! JULEN AZPITARTE

CAUSTIC TRUTH
This release is reministent of one-man rocker Legendary Stardust Cowboy.With only 4 members,that's four times the aural insanity. The Liner Notes are mildly amusing and crammed with fart anectotes, but be prepared for a sick and violent time once you slap this in your Cd player. Nerve-Jan-gliting tunes capture the raw, primal essence of Rock'n'Roll at it's finest.Highly recommended,and recorded in eardrum shredding mono to boot.. jack link

BOGEN 13
THE COME N' GO kommen aus dem unscheinbaren Biel im schönen Seeland. Aber das vergisst man nach den ersten 10 Sekunden von 'Rhythm n'Blood' gleich wieder, denn diese Platte ist für unsensible Gemüter gemacht, denen die Werke von JON SPENCER BLUES EXPLOSION schon immer etwas zu brav und flau waren. "A crazy fucked up mix between THE CRAMPS and THE OBLIVIANS....but on speed!!!" meint schon das Bandinfo und beschreibt das alles sehr gut. Sänger Alain Burrito singt und spielt zeitgleich Mundharmonika oder Theremin, der Drummer ist eine Frau und heisst Marina und die beiden Gitarristen Ben und Felippe Burriot baden im Schweiss. Dazu gesellt sich als Produzent und Gast an der slide guitar der ex-MIRACLE WORKER und Messebruder von REVEREND BEAT-MAN, ROBERT BUTLER. "Totally mono as fuck loud dirty and in your face!" Muss man's noch erwähnen?: geniales Coverartwork!

SWISSRECORDS
«Rhythm n'blood» klingt wie das Demo einer obskuren Sixties-Garagenband, die bei den Aufnahmen von einem Mann mit einer Kettensäge gejagt wurde. Der Sänger kreischt wie eine abgestochene Sau. Die Gitarren kratzen und ächzen, und das Schlagzeug scheppert wie ein Haufen fallender Metallstäbe. Eigentlich scheppert alles auf dem Debüt von The Come n'Go. Gegen den Bieler Vierer wirken die Aufnahmen der Cramps wie Hi-Fidelity-Produkte. Da erscheint es fast wie Ironie, wenn die vier Mitglieder im Pressebeiblatt erwähnen, welche Instrumente sie mit welchen Verstärkern spielen. Der Sänger bemerkt zudem, dass er singt und simultan Theremin und Bluesharp spielt. Eine Schepper-Orgie!!

O.X (D)
Manchmal wünschte man sich ja fast, Voodoo Rhythm würde mal so einen richtigen Köttel auf die Menschheit loslassen, damit man hier nicht alle drei Monate das Hohelied auf die Veröffentlichungen des Beat-Man singen muß. Na ja, es gibt Schlimmeres, und diesmal musst du das Heft auch nur bis zum Buchstaben C wie COME N' GO durchpflügen, um anschließend den Rest der Reviews überblättern zu können.  Solltest du den OBLIVIANS seinerzeit jene Ehre erwiesen haben, die ihnen rechtmäßigerweise zustand, dann ist das hier deine Dose Bohnen, insbesondere, wenn dir die Produktionen von "Soul Food" oder "Pill Popper" seinerzeit etwas zu sauber waren.  Der Titel "Rhythm n'Blood" ist Programm, obwohl es "Rhythm n' Sludge" wohl besser träfe. Zu hässlich und zu gut für jedes Popstar-Finale, weshalb deine Freundin sie hassen wird, aber die kennt schließlich weder Jimmy Reed, noch klopft sie einen gemeinen Beat wie Drummerin Marina.
Zeit für den Voodoo Rhythm Singles-Club. Sign me up!

I PUNKROCK
Pura dinamita para tus oídos!!!, ¿De que diablos se alimentarán estos cuatro suizos, para sonar así de crudos y salvajes y facturar estos 12
pildorazos sonoros!!!, quizás tenga algo que ver que sean compañeros de fatigas del Beat-Man y algo de su locura sónica se les habrá pegado ..., no lo se, el caso es que tras escuchar el primer tema una anfetaminica versión del "Baby That's Wrong" de Jimmy Reed, ya no habrá vuelta atrás, te quedarás totalmente hechizado y no podrás hacer otra cosa más que escuchar este maldito disco una y otra vez!!! y no es de extrañar que Beat-Man haya decido publicar su primer disco en Voodoo Rhythm.  Temas que son la puta bomba!!! como "Losers Avenue", batería mega-primitiva y unas guitarras pegadizas que termina con los aullidos infernales de Alain, una canción que me gustaría escuchar en cualquiera de mis salidas nocturnas cuando el alcohol ya empieza a hacer sus efectos, o el temazo "Shave My Soul".  Hay temas harán las delicias de los seguidores de las bandas de los 90's del sello Crypt, como "The Diep" al más puro estilo Bantam Rooster, "8 Liters Of Blood" sonido Crypt al 101 %.  "Eat Shit" puede recordarte a unos Cramps totalmente acelerados y mezclados con unos DM Bob & The Deficits, para que te puedas hacer una pequeña idea.  Y para que tomemos un respiro después de tanta furia uno de los temas tranquis "Intro" ,al que le sigue "Come and Go" en el que se cuelgan la slide guitarra para hacer un tema de lo más Rhythm and Bluesero.  Para poner fin a esta locura sónica de poco más de media hora han elegido "You Don't Dig Me", con unas guitarras que se incrustarán en tu cerebro de mosquito y no podrás dejar escucharlas en tu cabeza!!!  Rock&Roll, salvaje y primitivo, como al que nos tiene acostumbrado el Reverendo Beat-Man, en las fabulosas referencias que edita en su sello, creo que sobra decir nada más, ya sabes compra o muere!!!

ALAN WRIGHT
I can always count on Voodoo Rhythm to provide a decent helping of crazed, lo-fi rock and roll music. I don't think I've ever heard anything on this label that wasn't at least good, and most of it is really good to excellent. This release is no exception: a group comprised of a howling, deranged singer who plays a theremin, two guitars (no bass), blues harp, and pounding drums, kicking off with a great "interpretation" of Jimmy Reed's "Baby, What's Wrong," this is a rockin' ride through Cramps and Oblivians-style raunch. Produced, recorded and mastered by Robert Butler of Untold Fables/Miracle Workers/Rev. Beatman & the Unbelievers/The Get Lost fame adds tasty slide geetar to much of the proceedings, which he apparently captured on an old reel-to-reel tape recorder (what's that, no digital hijinks? Is that even possible these days?) in some run-down studio somewhere (it doesn't say) in Switzerland. It's actually not as cruddy sounding as the liner notes may lead you to believe, or maybe I just listen to so much badly recorded music that I'm used to it. Whatever, it's loud and in your face and really enjoyable stuff. Their originals sound like rip-offs of old blues and rockabilly tunes and include titles like "Alanless" (gotta love that), "Mucho Burrito," "Rolling Bones" and "You Don't Dig Me."

IKONEN
Das Schweizer Garage-Label Voodoo Rhythm ist eine Institution. Seit 1993 bietet Beat Zeller, Frontmann der 60s-Punk-/Psychobilly-Band The Monsters, dort jeder Form obskuren Trash-Rock'n'Rolls verlässlich eine Heimat. Im vielseitigen Programm des Labels findet sich etwa der Swamp-Blues von Hipbone Slim and the Knee Tremblers neben dem Fuzz-Punk der Get Lost, der Garagen-Rhythm & Blues von King Khan and his Shrines neben dem Neo-Rockabilly der Hormonauts und der Country & Western-Trash von DM Bob and the Deficits neben dem Soul-Punk der Del-Gators.Die neuste Voodoo Rhythm-Entdeckung ist die Bieler Band The Come N' Go, welche mit ihrem Debüt-Album Rhythm N' Blood gleich ein Meisterwerk des Primitiven vorlegt. Das Quartett hat sich ganz dem rohen Blues-Punk verschrieben, wie er in den 1990er Jahren von Bands wie den Oblivians, den Reatards oder den Revelators wunderbar zelebriert worden ist. Dazu geben The Come N' Go noch einen gehörigen Schuss Rockabilly-Trash und 60s-Garage, den sie ähnlich hysterisch aufkochen wie die großen Cramps auf deren frühen Platten. The Come N' Go drehen dabei sämtliche Regler komplett und permanent in den roten Bereich, was in Verbindung mit der extremen Verzerrung und Übersteuerung aller Instrumente ein immenses Lärm-Inferno entstehen lässt, wie man das in solchem Ausmaß selbst in der Garage-Szene bisher eigentlich nur von den japanischen Lo-Fi-Ikonen Guitar Wolf kannte. Im Gegensatz zu diesen setzen The Come N' Go aber auch Mundharmonika und Slide-Gitarre ein, so dass die Songs allen Noise-Anklängen zum Trotz immer sehr ursprünglich bleiben und sich auf das einzig wirklich Wichtige im Leben beschränken: dem Blues zu huldigen. Ivo Ritzer

DAGENSSKIVA
Han bara ylar och gläfser. De bara river och sliter, hamrar och bankar. Som om de precis släppts ur tvångströjan och inte kan sluta. För att först bara visa att de kan, gör de Jimmy Reeds "Baby What's Wrong". Skramligt, skitigt. Visst. Men riktigt svettigt bra. Play the blues, punk! När det gått några låtar och "Shave My Soul" stamp stamp stampat färdigt tror du att de måste lugna ner sig snart. Men "The Diep" stamp stamp stampar ännu högre och bandet höjer tempot en gång till. Alain Burrito (ex-Muchos Burritos) är knappt hörbar i larmet, men han skriker ändå. I "Eat Shit" stannar de faktiskt upp för några sekunder, som för att kontrollera att de verkligen är på rätt väg. Men innan de funderat färdigt kommer de fram till att det är bättre att skita i att tänka efter till förmån för att bara fortsätta på den inslagna vägen. Och det är oerhört befriande. Rens, som Tomas skulle säga om någon ruskig metal-akt. Marina spelar slafsig två-takt så Meg White skulle bli grön av avund, Felipe Burrito och Benu kallar det de spelar på för motorsågsgitarr. Alain inte bara sjunger, han spelar theremin också. För att toppa alltihop är Rob Butler från Reverend Beat-Man själv med och spelar slide. De kommer från Biel i Schweiz. Enligt dem själva är det en plats mellan den fransk- och den tysktalande delen, där människor normalt har stora problem. Efter att ha lyssnat på "Rhythm N' Blood" tvivlar jag inte på deras utsago. Det är vårdslös blues. Blodig blues. Drängfull blues. Fisig blues. Fet smäll i ansiktet blues. The Voodoo Rhythm Blues Explosion. Om man inte aktar sig skulle man kunna förakta Voodoo Rhythm. Avfärda dem som billiga trick. Men då går man miste om den råa kraften som finns där i Schweiz. Spritindränkt explosion av galenskap. Stallet som Beat-Man handplockat levererar gång på gång. Ibland känner jag att det räcker, att jag hört nog med Voodoo. Men då sätter jag bara i en ny Voodoo Rhythm-skiva så vet jag att jag vill ha mer.