|
RAZORCAKE (USA)
Another oddity from Voodoo Rhythm here. This time it’s a band that has the requisite garage sound drawing deeper and more arty, esoteric fare, like the fringes of the Velvet Underground’s oeuvre and even early industrial music, for influence than the usual “I own the Kinks’ greatest hits” type stuff. Their cover of Bad Brains’ “Attitude” is more of a downright deconstruction than a cover. The kids who think Lords Of Altamont are the bee’s knees will probably hate this, which earns this a thumbs-up. –Jimmy Alvarado (Voodoo Rhythm)
THE EXAMINER (USA)
The Come N' Go, a raw, mighty rock n' roll force of nature, have just released their fourth LP, Tumbling Heights, on Swiss label Voodoo Rhythm Records. In terms of all of the subcategories attached to rock n' roll, the ten songs on Tumbling Heights take the listener on a serious trip through some fuzzed-out psychedelic garage trash, dirty acid-punk, and off-the-rails rock n' roll. One moment, a song may bring to mind a combination of Iggy Pop & The Stooges and The Rolling Stones, and at another moment Lynx Lynx and Roy and the Devil's Motorcycle. Speaking of the latter, Markus Staehli of Roy and the Devil's Motorcycle produced Tumbling Heights, and his influence is certainly heard throughout the album.
New LP by rock n' roll quartet The Come N' Go courtesy of Voodoo Rhythm Records
Formed in Switzerland in 2001, when the members were mere teenagers, The Come N' Go have since had some lineup changes, and are now more scattered, residing in Romania, Zurich, and the Swiss city of La Chaux-de-Fonds. None of that stopped them from keeping their sound intact, though, or writing and recording the songs for Tumbling Heights.
LA COURRIER (CH)
«Trash-psyché», «acid-punk» ou juste du bon vieux rock’n’roll déchaîné, peu importe. The Come‘N Go (les va-et-vient), combo biennois abonné au raffut depuis 2001, revient à la charge avec un quatrième album jubilatoire. La pochette, côté extérieur, exhibe un Grand Schtroumpf cul par-dessus tête. A l’intérieur, une série de clichés sépias chaotiques donnent une idée des concerts que donne le groupe, tandis que s’étale sous forme de vignettes la collection complète des références Voodoo Rhythm, écurie bernoise pourvoyeuse depuis 1992 de musiques garage, rock, psyché, punk, blues et on en passe et du brut de décoffrage.
Voici donc Marina Bräm à la cadence, Philip Hofer et Franz Hausammann aux riffs, Robert Butler (rescapé des Miracle Workers, immense groupe de Portland, Oregon) aux cordes graves, et Alain Perret Gentil au micro. Dès «Château Phoquoeupe», tout est dit: groove sale, incisions de guitare, basse qui s’enroule autour, miaulement de matou en rut, on est chez les Stones version fond de cale. «Attitude» est une reprise des Bad Brains, emblèmes du hardcore étasunien, beuglée par Marina. «Yona’s Blues» calme un peu le jeu, chaloupant façon Mama Rosin ou Duck Duck Grey Duck. «I’ll Sing You a Song» prend le chemin du désert, harmonica au coin des lèvres. Quant à «Lemmy», aucun doute, c’est un hommage pied au plancher au dieu du speed, décédé le 28 décembre dernier. «Go Lemmy, go!» Avec un budget riquiqui (moins de 5000 francs) collecté via la plateforme wemakeit, The Come‘N Go ont composé et enregistré quasi simultanément, à Colombier (NE), sous la houlette de l’ami Markus Staehli du groupe Roy and the Devil Motorcycle – autre poulain Voodoo –, limitant les fioritures au profit de l’énergie, de la saturation et d’échos généreux pour faire bonne mesure. Ce disque à l’ère numérique high-tech tient de la profession de foi.
STEPHEN TERRELL , SANTA FEE NEWS, USA
Tumbling Heights by The Come N’ Go. Here’s another Swiss band that cut its proverbial teeth in the crazed world of garage-punk. On this, The Come N’ Go’s fourth album for Voodoo Rhythm, the musicians prove they can play it fast, furious, and trashy like their labelmates The Monsters. But they also go psychedelic on us. This album shows the band still working hard to get our butts shaking. But they also seem interested in getting our minds expanding.
The album starts out with a tasty rocker called “Château Phoquoeupe” as well as an intense lo-fi cover of Bad Brains’ “Attitude.” Even more impressive is the six-minute song called “Lemmy,” a good rockin’ tribute to the late Mr. Kilmister. But “Lemmy” showcases the intriguing dichotomy of this album. The first three or four minutes are basic and catchy, then evolve seamlessly into a lengthy feedback/noise-skronk roar. The short-but-surreal “Borderland” is even more crazy. It starts out with some discordant ambient noise joined later by a female vocalist. And on some songs, such as “Yona’s Blues,” they can actually be melodic as well as spacey. On “I’ll Sing You a Song,” the melody sounds like some folk song right on the tip of your memory. It’s colored by feedback and what sounds like a distant harmonica. And speaking of folkish sounds, “What Is It?” (which could have been an apt title for the whole album) features acoustic guitar and what might or might not be a flute embellished by electronic feedback that almost seems to be in harmony. While Tumbling Heights has lots of different dimensions to ponder, and while I do enjoy the psychedelic touches, the songs I like best are the ones in which The Come ‘N Go don’t forget they’re a rock ’n’ roll band.
PLANET TRASH (NL)
Voor de mensen met voornamelijk half lege glazen is Tumbling Heights van The Come n' Go vermoedelijk een hele wisselvallige plaat. Daar is zeker iets voor te zeggen. De Zwitsers schakelen met gemak over van hardcore punk naar psychedelisch getokkel. Zelf kies ik het kamp van de halfvolle glazen. Glazen kunnen immers altijd weer bijgevuld worden. Deze Come n' Go-plaat is heerlijk afwisselend. Met een zeer geslaagde Bad Brains-cover (Attitude), psychedelische stukken die doen denken aan mede-zwitsers en labelgenoten Roy And The Devil's Motorcycle en op de juiste momenten felle garagerock. Net op het moment dat de drugsfase op Tumbling Heights lijkt te worden afgesloten komt de band met Lemmy. Een fraaie ode aan de in december vorig jaar ontvallen frontman van Motörhead. Al de psychedelische omzwervingen ten spijt, The Come n' Go blijft een band die op z'n best is als er smerige rock 'n roll wordt gespeeld. Daar is ook op de vierde langspeler voldoende ruimte voor gereserveerd, maar The Come n' Go verkent anno 2016 met veel overtuiging ook vele andere paden. Wel jammer van die smurf op de hoes.
GONZO CIRCUS (BE)
Het heeft een paar maanden geduurd alvorens een nieuwe Voodoo Rhythm op de deurmat belandde. Ook bij Beatman slaat de crisis in de platenwereld toe. En dan komt hij op de proppen met de vierde langspeler, allemaal op Voodoo Rhythm, van het gestoorde kwintet The Come’N Go. De band bestaat sinds 2001 en komt uit Biel/Bienne in Zwitserland. Tot nu toe brachten ze voornamelijk een mix van punkrock met hier en daar wat acid en thrash erdoor, maar klonken ze, behalve live, niet echt bijzonder. Daar hebben ze nu echter iets op gevonden. Ze namen Markus Staehli, van Roy And The Devil’s Motorcycle onder de arm voor de productie. Als we erbij vertellen dat de man een van de pot gerukt acidhead is die gek loopt van stevige psychedelische rock, kan je je er misschien al iets bij voorstellen. Er staan tien nummers op, meestal behoorlijk kort, die alle uithoeken van het universum van The Come’N Go in de verf zetten. ‘David Brigg’s Talk’ is inderdaad eerder verhalend, op een bedje van boogiepunk. ‘Today Sometimes’ doet door zijn verslavende gitaarlijntje denken aan vroege Jon Spencer. ‘I’ll Sing You A Song’ is een soort acidboogie terwijl ‘Lemmy’, een ode aan, zeven minuten loos gaat alsof ze de tent nu en meteen plat willen spelen. ‘We Go On’ is dan weer een lekkere meestamper, terwijl we nooit hadden gedacht dat een bende gekken het nummer ‘Attitude’ van Bad Brains nog uitzinniger konden brengen dan het nummer oorspronkelijk al is. De krakkemikkige keyboards die hier en daar opduiken maken ‘Tumbling Heights’ helemaal af. Hoogvlieger.
|
